Σε ανάρτησή του στο facebook, ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας Γιώργος Βουλγαράκης, τονίζει:
Μια από τις πρώτες ιστορίες που είχα ακούσει όταν ο Κ. Καραμανλής με όρισε Υπουργό Ναυτιλίας , για να ολοκληρώσω την παραχώρηση της χρήσης του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων στην Cosco, ήταν αυτή με τον αείμνηστο Γ. Κατσιφάρα (ΠΑΣΟΚ).
«Πρόσεξε με ποιους τα βάζεις» μου είπαν.
Κάποτε οι ναυτεργάτες μετάφεραν με τα χέρια τους, ένα πτώμα ανθρώπου που είχε πεθάνει την ώρα της δουλειάς τους (αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν από καρδιά) , το πέταξαν κυριολεκτικά στο γραφείο του, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την αντεργατική πολιτική που θεωρούσαν ότι ακολουθούσε η τότε κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ). Και η αλήθεια είναι ότι σε προσωπικό επίπεδο, βίωσα αυτού του είδους την «συνδικαλιστική δράση» -όχι βέβαια με αυτόν τον τραγικό τρόπο, αλλά παρόμοιο. Κυριολεκτικά παραλίγο να μας κάψουν ζωντανούς στη Θεσσαλονίκη ,όταν είχαμε υπογράψει την παραχώρηση του ΟΛΘ και τελικά κατάφεραν να ακυρώσουν την παραχώρηση -με τεράστια ζημιά για την Οικονομία μας όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια.
Ποιος δεν θυμάται την απόγνωση των αγροτών που πετούσαν τα προϊόντα τους στη θάλασσα, επειδή οι «απεργοί» έκλειναν τα λιμάνια – συνήθως για άσχετους λόγους, και δεν μπορούσαν να τα μεταφέρουν στις αγορές…
Χθες όμως συνέβη το απίστευτο!
Οι πολίτες που ήθελαν να πάνε στους προορισμούς τους, μετά από εγκλεισμό ενός χρόνου, έδιωξαν στην κυριολεξία τους ελάχιστους – και όπως αποδείχτηκε άσχετους με τη ναυτοσύνη «συνδικαλιστές», που εμπόδιζαν τον απόπλου των πλοίων -επικαλούμενοι επίσης άσχετους μ αυτούς λόγους! Δεν θα μπω τώρα στις νομικές παραμέτρους , αν δηλαδή η απεργία ήταν νόμιμη η παράνομη και αν ήταν καταχρηστική η όχι.
Θα σημειώσω όμως κάτι πολύ – κατά την γνώμη μου, ελπιδοφόρο. Την επιβεβαίωση της αρχής που πάντα εμείς ,οι Φιλελεύθεροι, υποστηρίζαμε:
Η ελευθερία του καθένα, σταματά εκεί που πραγματικά περιορίζει τα δικαιώματα και την ελευθερία του άλλου. Αυτό συνέβη και στον Πειραιά χθες. Αυτό που είδαμε, ήταν η αποδόμηση – από τους πολίτες, του «παρασιτικού συνδικαλισμού» ,αυτού δηλαδή που το τελευταίο που ενδιαφέρει ,είναι πραγματική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρω πόση ζημιά έχει κάνει στη χώρα αυτού του τύπου η «επαγγελματική» συνδικαλιστική δράση , όπως δεν χρειάζεται να θυμίσω πόσα προνόμια έχουν κατοχυρώσει (για τους εαυτούς τους και μόνον) , οι επαγγελματίες συνδικαλιστές ….
Κάτι αλλάζει λοιπόν… Και η αλλαγή ,αυτή τη φορά προέρχεται από κάτω προς τα πάνω, δηλαδή από την ίδια την κοινωνία.